"Ik heb mijn grote liefde ontmoet terwijl ik achter het stuur zat."
Eric Bax Buschauffeur
Het verhaal van Eric
"De bus heeft letterlijk mijn leven veranderd. Ik heb mijn vrouw ontmoet op de bus en we hebben geweldige kinderen gekregen."
Ondertussen zit ik al ruim 11 jaar in het OV, waarvan, door de overname van de concessie Utrecht door Keolis van Connexxion, al ruim 7 jaar bij Keolis als buschauffeur.
Daarvoor heb ik van alles geprobeerd: winkelmedewerker, verpleegkundige. Dat was leuk, maar nooit leuk genoeg. Tot ik de tip kreeg om buschauffeur te worden en dacht: rijden, dát zit in m’n bloed. Na het rijden in de auto en op de motor was het drie jaar later wel tijd voor een extra lettertje erbij op mijn rijbewijs.
Ik kon deze halen mét baangarantie. Super! Het mes snijdt aan twee kanten.
Mijn allereerste dienst reed ik door mijn 'oude' wijk.
Ik weet nog heel goed wat ik dacht bij mijn eerste dienst. Het was lijn 4 – Kattenbroek. In die wijk heb ik heel lang gewoond, dus daar rijden voelde echt geweldig. Ik had er zóveel zin in dat ik een half uur à drie kwartier van tevoren al op de stalling was. Zoveel zin had ik erin. In die tijd reed je tijdens één dienst vaker dezelfde routes. Ik vond dat in het begin heel fijn. Bij elke rit werd ik zekerder over mijzelf. In die tijd was er geen navigatie, alleen pijltjes op kruispunten. Heel soms.. als jongeren die bordjes weghaalden of het hard waaide... tja, dan moest je creatief zijn.
Ik doe meer dan alleen rijden. Ik was mentor én ben reserve MPO'er.
Sinds een maand ben ik reserve MPO'er: dan krijg ik de telefoon mee voor alle calamiteiten. Op zo'n dag weet je nooit wat er komt en dat maakt het uitdagend. Soms zijn er drie, vier calamiteiten tegelijk. Denk aan een ongeval, schade of gewoon een technische storing. Ik moet het dan oplossen voor heel provincie Utrecht. Je gaat dan van hot naar her. Daarnaast doe ik ook de busuitruk in de ochtend. Ik zorg ervoor dat alle bussen technisch klaargezet worden en gecheckt op storingen voordat de dienst begint. Zo leer je veel over de vijf verschillende bustypes. Dat vind ik gaaf: ik wil altijd méér weten.
"De mix van stad- en streekvervoer is wat ik leuk vind. Geef mij maar de chaos-routes."
Elke dienst is anders. Ik weet nog goed dat ik ooit zonder Connexxion-jas aankwam bij de bus, maar gewoon in m’n leren jack. Er stond al een hele club mensen te wachten. Ik loop erlangs, een beetje brutaal. Staat daar daar een man met snor, beetje chagrijnig koppie die zei dat ik achteraan moest aansluiten. Kom ik erlangs als vrolijke stuiterbal: 'Hoi! Ik ben je buschauffeur!' Dat gezicht, dat vergeet ik nooit meer.
Ik was haar buschauffeur. Dat kunnen niet veel mensen zeggen.
Zij stapte op een dag bij mij in de bus. Niet veel later ging ik op vakantie. Toen ik terugkwam, zag ik haar weer. Alleen… ik was haar vergeten, maar zij mij niet: ‘Hoe was Amerika?’ vroeg ze. Ik keek haar aan en dacht: hoe weet jij dat nou weer? Vanaf dat moment begon het. Als ik reed en een zijstraatje in keek, zag ik haar. En zij keek in elke bus of ik er in zat. Als we elkaar zagen, zwaaiden we.
Dat ging zo een paar maanden door. Toen stuurde ze me ineens een berichtje op Facebook: ‘Nu zag ik je als eerste.’ We spraken af, hebben een halfjaartje gedate... Dat is inmiddels 7 of 8 jaar geleden. En nu? Een paar kinderen verder!"
Mijn kinderen zijn stiekem trots als ze mij zien rijden.
Ik heb twee kinderen van 6 en 11. De oudste vindt het soms gênant als hij mij ziet rijden of wanneer ik hem vraag om mee te gaan: 'Ja, pap, okééé...' Maar stiekem vindt hij vindt het heel leuk. De jongste van 6 ging als baby al mee. Ik heb een foto met hem op m’n arm op de stalling. Die blijft speciaal. Ze gaan ook mee naar kerstborrels — iedereen kent ze. En dat gevoel is wel bijzonder.
"Er beginnen hier zóveel verschillen types. Iedereen is anders en heeft andere begeleiding nodig. Daar nemen we de tijd voor."
Ik bleef zelf ook leren door mijn rol als mentor. Dat is mooi.
Ik heb alle soorten mensen begeleid: jong, oud, man, vrouw, starters of switchers. Daar paste ik mijn coaching op aan. Ook hoorde ik door dit mentorschap steeds weer nieuwe verhalen. Eén verhaal vergeet ik nooit: een oudere man, bijna met pensioen. Hij had zijn D-rijbewijs al sinds z’n tijd bij defensie, maar er nooit iets mee gedaan. En toen zei hij: ‘Nu is het mijn tijd. Ik word buschauffeur.’ Dat vond ik zó mooi. Een jeugddroom waarmaken én die overstap durven maken door zijn vertrouwde baan op te zeggen.
Bij Keolis voelde hij zich veilig genoeg om het gewoon te doen.
Bij Keolis maakt het niet uit hoe oud je bent, waar je vandaan komt of wat je gedaan hebt. Als je inzet toont, is er áltijd een plek voor je.
Eric
Enthousiast geworden?
Dat snappen wij! Bekijk snel welke bestuurdersstoel beschikbaar is.
